trzy

Mou przygląda mi się ciekawie spod przymrużonych powiek, a słońce sprawia, że jego czarne futerko mieni się milionami barw. Chciałabym móc jak on, wylegiwać się w kącie przytulnej kuchni na szarym kocu obok uroczej miski z Big Benem podpisanej przez Winiarskiego; zresztą większość rzeczy w mieszkaniu była naznaczona jego zamaszystym podpisem z serduszkiem na końcu zamiast kropki nad i. Urocze, mogę już rzygać? Fakt, był tak pijany, że nie za bardzo wiedział, gdzie się znajduje, lecz był w stanie znaleźć markera i ozdobić moje kuchenne meble, naczynia, szafę, a pod ,,Sony” na telewizorze miałam nawet kwiatuszka.

Tu wszystko jest takie jego, a bez niego byłoby puste i bezkształtne i chyba nie potrafiłabym żyć.

Otwierając kopertę z adresem napisanym charakterystycznym, pochyłym pismem które podziwiłam przez trzy lata ogólniaka, drżały mi ręce i rozerwałam kartkę z środka.

Kaśka, kochana Kaśka, z wiecznym uśmiechem na twarzy, corocznym zagrożeniem z matmy, marzeniami o tym, żeby zostać modelką i wyrwać się z patologicznego syfu dwudziestotysięcznego miasteczka, zakochana w Pawełku, który raczej wolał korzystanie z uroków życia i chciał ją posiadać, a nie rozumieć. Dokładnie tak jak Michał, myślę z goryczą, a pojedyncza łza skapuje na zaproszenie na ślub Kaśki, za dwa tygodnie, z Jankiem. Wpatruje się w jego nazwisko niedowierzając. Nie ma mowy o błędzie ani pomyłce. Zastanawiam się czy przespała się z nim, kiedy byliśmy razem. Chyba tylko to mnie interesuje. Nie rusza mnie fakt, że powinnam płakać i znienawidzić ich oboje.

-Cześć.- Oliwer uśmiecha się słodko i rzuca plecak w kąt, by pogłaskać Mou, który wyraźnie ożywił się na widok Młodego i łaskawie pozwolił pogłaskać mu się po czarnym futerku, choć dobrze wiedziałam, że w głębi duszy mruczał rozkosznie, gdy dotknął jego ucha.

-Oli, idź zobacz czy nie ma cię w przedpokoju.

-Żebyś mógł pocałować Jaśminę?- czerwienię się jak piwonia, a on tylko gardłowo się zaśmiał.

-Nie ma cię, znikaj.

-Dobra, dam wam piętnaście minut, ale tylko dlatego, że właśnie leci powtórka meczu.- wzrusza ramionami , zabiera Mou z koszyczka i z nieco obrażoną miną idzie do pokoju, sadowiąc się na kanapie i mając doskonały widok na nas. Winiarski wzdycha ciężko i z rozmachem zatrzaskuje drzwi do kuchni, które robią ogromny hałas.

-Drzwi też dopiszę do rachunku.- śmieję się, gdy muska ustami moją szyję, wkradając się swoim ogromnym łapskiem pod koszulkę.

-Mogę oddać ci tego małego terrorystę.- gładzi palcem mój policzek, przytulając mnie do swojego torsu a ja czuję że głupieję i podrywam się z krzesła, całując go jak oszalała, popycham go na szafki, nie bacząc na to, że za ścianą jest Młody, że to chore i nienormalne, a siły, mogłabym przysiąc, mam więcej niż on w tym momencie. Przez chwilę widzę w jego oczach zaskoczenie, a potem przywdziewa swój cwaniacki uśmieszek i sadza na blacie, łapiąc za pośladki i dopiero ciche stukanie do drzwi uświadamia mi co robię. Zeskakuję, nerwowo poprawiam koszulkę i otwieram drzwi Młodemu, który z niewinnym uśmieszkiem prosi o coś do picia.

-Co to?- pyta z miną dokładnie taką samą, jaką miał jego syn minutę wcześniej i wymachuje mi przed nosem kopertą, a ja byłabym strasznie naiwna, gdybym sądziła że nie przeczytał tego, gdy ja nalewałam Oliemu wodę do szklanki.

-Zaproszenie.- mruczę i odpalam papierosa i patrzę na Michała, który wzrokiem śledzi jego tekst.

-No to co, nici z Bali za dwa tygodnie?- pyta niby żartobliwie, ale ja wyczuwam w jego głosie coś jeszcze, czego nie potrafię określić.

-Nie idę.- wzruszam ramionami, bo naprawdę mam zamiar jakoś wymigać się od patrzenia na tą farsę z uśmiechem na ustach i przy wódce słuchać narzekań matki, że za rzadko ich odwiedzam, bo taka ważna się przez tą pracę zrobiłam i ojca, który kazałby jej siedzieć cicho bo pieniądze niemałe z tego są, a wszystko w akompaniamencie jakiegoś taniego disco z Kaśką i Jankiem złączonymi pocałunkiem w tle.

-Dlaczego?- pyta zaskoczony, znów wgapiając się na ciemne litery na ozdobnym papierze.

-Nie mam sukienki.- wzdycham ciężko, jakby to naprawdę był mój największy problem.

-A może partnera?- uśmiecha się szelmowsko.

-Mam, z Witkiem bym poszła.

-Przecież to gej.- zauważa z niesmakiem, ale nawet nie mam siły zwrócić mu uwagi że to mój przyjaciel i że nie sypiam z homofonami.

-Nikt o tym nie wie.- mama byłaby zachwycona jego szarmanckim sposobem bycia i wrodzoną klasą i elegancją, siostra pożerałaby go wzrokiem a Kaśka dla niego uciekłaby sprzed ołtarza.

-Terefere, ja tam bym poszedł. Dawno na imprezie tego rodzaju nie byłem, a po za tym wódki też bym się napił.

-Chcesz?- wyjmuję z lodówki zmrożoną połówkę Stocka, czekającą na jakąś okazję.

-Nie dzięki. Idziemy, bez dyskusji. Trzeba pokazać Jankowi, gdzie jego miejsce.

I tego właśnie się obawiałam. 

____________________

Jest chujowo, ale stabilnie, misie.