cztery

W ostatniej ławce wielkiego, przystrojonego kościoła, pod czujnym okiem Michała i taksującymi spojrzeniami sąsiadek, dawnych koleżanek, kolegów i ich rodziców uparcie wpatruję się w plecy mojego ojca, a towarzyszy temu totalny chillout; z ulgą stwierdzam, że wcale nie chcę znaleźć się na ołtarzu zamiast Kaśki, nie chcę trzymać ręki Janka, nie odbiera mi tchu i nie zbiera na płacz.

Nic nie dzieje się bez przyczyny; uświadamiam sobie w najmniej odpowiednim momencie. Przecież to nie była miłość, skoro jeden dotyk Winiarskiego sprawił, że zapomniałam i Janek błąkał się tylko w moich myślach jedynie smutnymi nocami, kiedy naprawdę nie maiłam co robić. Maskowałam swój ból z powodu niemożliwości zaangażowania się z Michałem w cokolwiek niedawnym rozstaniem, o którym już dawno zapomniałam. On chyba wyczuwa zmianę mojego stanu psychicznego i nachyla się nade mną, pytając czy chcę wyjść. Nie mam zamiaru zostać sensacją miesiąca oraz chować się przed srogim wzrokiem matki, która powie że wstyd przynoszę i karze mi brać przykład z Emilki, córki sąsiadów, która ma tyle lat co ja, dziecko, męża i nie pracuje, bo on zarabia kokosy.

Czasami myślę, że ona jest z innej epoki. A wiem na pewno, że nie chce mojego szczęścia, tylko pozycji w oczach innych której nigdy nie miała, jako sprzedawczyni w rodzinnym sklepie spożywczym.

Ale po kilku kieliszkach wódki potrafię z nią rozmawiać, przyznaję nawet rację, że życie u boku majętnego mężczyzny, któremu powinnam spłodzić dwójkę dzieci i gotować obiady, może być naprawdę dobrą opcją i rozchichotanym głosem wyznaję jej, że może już kupować sukienkę na ślub, bo znalazłam w rzeczach Michała pierścionek. Wtedy to silne ramiona odciągają mnie od niej i porywają na parkiet. Pozwalam miękkim dłoniom błądzić po moim ciele, ustom jeździć po szyi i wprawiać w stan totalnego upojenia.

-Jak mogłem być tak głupi i zostawić pierścionek w dostępnym dla ciebie miejscu, miła moja?- kpi ze mnie, przyciskając mnie do swojego umięśnionego torsu. Wodzę opuszkiem palca po klatce piersiowej, wywołując tym błogi uśmiech na jego twarzy i szept w zagłębienie szyi, że jestem niegrzeczna i nie dostanę pierścionka.

-Masz go przy sobie?- patrzę na niego z powątpiewaniem i napawam się widokiem myślącego intensywnie Michałka.

-Zaraz będzie. Daj mi chwilkę.- muska moje usta i odwraca się, a ja sięgam po kurtkę, żeby iść zapalić.

Ze złością wyrzucam gdzieś w krzaki zużytą zapalniczkę i już mam wracać na salę po ogień, gdy płomień podpala papierosa. Już mam podziękować, gdy w nikłym blasku  zauważam, że to Janek. Stoi oparty o barierkę, a na jego policzkach i szyi widać ślady szminki. Nie wydaje mi się, żeby była ona Kaśki.

-Cześć.- mruczy, pochylając się nade mną. Odsuwam się lekko i wyswobadzam z woni alkoholu i męskich, mocnych perfum.

-Dawno się nie widzieliśmy Jaśminka. Co tam słychać? Zresztą, co ja się głupio pytam. Z tego co widać bardzo dobrze. – spogląda znacząco na salę, gdzie Michał tańczy z jakąś smukłą brunetką. Uśmiecham się na widok jego wyczynów na parkiecie; chciałabym tak umieć tańczyć, z taką gracją pomimo tego, że musi schylać się, wchodząc do mieszkania.

-Nie narzekam.- wzruszam ramionami.

-Niezbyt rozmowna jesteś. Ale trudno się dziwić. Przecież miałaś być ty, zamiast Kaśki.- znów przybliża się, a ja uciekam, wywalając peta gdzieś za siebie. Zaczynam iść ku Sali, lecz przytrzymuje mnie ruchem ręki i odwraca.

-Widziałem cię dzisiaj. Ze mną na ołtarzu. Zamiast niej, wiesz? Ona miała twoje oczy, twoje lśniące włosy, twoje policzki, twój uśmiech. Ona była tobą, zawsze buńczuczną, wygadaną, złośliwą Jaśminą. Bo chyba tylko tego chcę.- czuję jego oddech na twarzy, barierka wbija mi się w plecy i jedynie jakieś chińskie akrobacje ratują mnie przed zetknięciem się jego ust z moimi.

-Przestań.- nie chcę tego słuchać. Boli to, że moja najlepsza przyjaciółka jest robiona w konia, nic więcej. Żadnych sentymentów i właśnie zbieram się do odepchnięcia go, gdy zaczyna znów mówić.

-Kaśka jest w ciąży, tylko dlatego jest cała ta farsa. Rodzice by mi nie wybaczyli, gdybym ją zostawił. Ale możesz poczekać, aż ono podrośnie i zrozumie pewne rzeczy a wtedy…- nie kończy, zaczyna za to mnie całować, a ja jestem w takim szoku że stoję sparaliżowana i nie potrafię wykonać żadnego ruchu; dopiero po chwili czuję, że coś go ode mnie odrywa i wybucham płaczem, widząc że Misiek powalił go na ziemię, a wtedy on przytula mnie i mam wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu. Tylko skomlący Janek psuje piękność tej chwili.

-Mam pierścionek.- mruczy, przygryzając moje ucho i wyciągając z kieszeni plastikowe pudełeczko. Wyciągam z niego zabawkę dla małych dziewczynek pragnących zostać księżniczkami i wybucham śmiechem, który okazuje się być zaraźliwy, bo po chwili Winiarski opiera podbródek o moją głowę i cały się trzęsie.

-Przy wejściu były automaty.- tłumaczy się z miną niewiniątka i wkłada ręce pod moją sukienkę.

-Wracajmy już, co? 

_________________

Chcecie czegoś o Zbysiu? Ja wiem, że nie darzycie go sympatią, ale na króciutko, tylko trzy albo cztery części.